Choroby gołębi

Salomonelloza

        Salomonelloza czyli salmonella jest najczęściej zdiagnozowaną jednostką chorobową u gołębi domowych. Bakteria Sallmonelli są mało wrażliwe na warunki środowiskowe – w wodzie  przeżywają do 4 miesięcy. Dlatego istotne jest dbanie o higienę w gołębniku, stosowanie dezynfekcji pomieszczeń i poideł, dbanie o czystość wody, a także odpowiednie przechowywanie pokarmu podawanego gołębią. 
Najbardziej narażone są na tę chorobę ptaki młode, ale nie tylko. Gołębie jak inne ptaki zarażają się najczęściej drogą pokarmową, ale również drogą oddechową czy poprzez przenikanie bakterii przez pory w jajku od samicy noszącej wirusa salmonelli ( w tym przypadku w jaju często jest martwe pisklę, bądź cechuje je szybka umieralność).

Zmiany zachodzące w chorych gołębiach są zróżnicowane i nie zawsze są jednoznaczne do wykrycia. Ale należy zwrócić uwagę na gołębie i zwiększyć swoją czujność gdy zaobserwujemy:

  • gołąb zbyt długo utrzymuje stare upierzenie, gołębie źle się pierzą
  • zmiana kału, wodnisty kał koloru zielonego, odwodnienie, forma krwistych poskręcanych wałków
  • pojawienie się nienaturalnego, wyraźnego skręcenia szyi, głowy lub bezwładu, zaburzenia układu nerwowego,
  • pojawienie się problemów z lataniem w linii prostej, ogólne problemy z lataniem gołąb ma problemy z wzbiciem się z podłogi, skrzydła ma porażone czy zwieszone, występuje bezwład nóg,
  • pojawienie się zwyrodnień: guzków, obrzęków
  • duża śmiertelność młodych gołębi, bądź duża liczba niezapłodnionych jaj
  • utrata apetytu, duża strata wagi w krótkim czasie
  • nagłe zgony gołębi bez typowych objawów

Jedyną możliwością efektywnego leczenia jest wykonanie badań bakteriologicznych 
z antybiogramem, który wskaże jaki lek należy stosować.

Salmonelloza należy do chorób inwazyjnych dlatego kurację stosujemy na wszystkich gołębiach 
w tym samym czasie.

Trichomonadoza – Żółty Guzek

Co powoduje chorobę?

Choroba powodowania przez wiciowca Trichomonas gallinae - pierwotniaki kształtu kulistego, zwężającego się ku końcowi – „kształt gruszkowaty”, posiadające wici, poruszające się ruchem śrubowym. Namnażają się w jamie dzioba i przełyku ptaka.

Kto jest nosicielem?

Trichomonadoza należy do chorób niebezpiecznych gołębi, może prowadzić nawet do śmierci ptaków. Najczęściej choroba występuje wśród młodych, kilkutygodniowych (2-4 tyg) osobników, rzadziej u starszych.  Do zakażenia dochodzi wraz ze spożyciem mleczka przez młode lub przez kontakt bezpośredni - korzystanie przez gołębie z zanieczyszczonej wody w poidłach , kałuży, przebywanie w niehigienicznych warunkach w czasie transportu, pasza, z której korzystały chore gołębie także może być źródłem zakażenia. Jeżeli chorobę stwierdzi się wśród stada to pojawia się ona w każdym następnym pokoleniu, starsze zarażają swoje potomstwo, nosicielstwo może pozostać do końca życia ptaka.

Jakie są objawy ?

Występują trzy odmiany trichomonadozy:

Odmiana występująca w górnych odcinkach przewodu pokarmowego:

Ptaki kichają, może pojawiać się wyciek z nosa, potrząsają głową, mogą występować duszności i problemy z oddychaniem (charczący dźwięk). Ptaki są słabe, osowiałe,  szybko się męczą podczas lotu, źle się opierzają i mogą mieć wodnisty kał o barwie zielonobiałej. Po otwarciu dzioba można zauważyć żółte, wielkości ziarna maku guzki (mogą pojawić się na błonie śluzowej, gardle, podniebieniu i pod językiem). Nie należy tych zmian usuwać, ponieważ może to grozić krwotokiem. U młodych gołębi infekcja może pojawić się też w pępku, w dolnej części kloaki, dziobie i oku.

Odmiana występująca w jelitach ślepych:

Ptaki tracą apetyt, słabną m.in. przez uporczywą bigunkę – kał jasnożółty lub jasnozielony, pienisty wraz ze złogami włóknika. Brzuch gołębi jest napięty przez rozdęcie jednego lub obu jelit ślepych i wypełnienie ich pienistą treścią. Ptaki przyjmują postawę pingwina.

Jak leczyć ?

Duża rolę odgrywają badania laboratoryjne i histopatologiczne. Lekarz weterynarz jest w stanie stwierdzić czy w danym stadzie występuje Trichomonadoza. (np. jeśli nie występują objawy widoczne dla hodowcy – guzki)

Należy zapewnienić prawidłowe warunki higieniczne i żywieniowe gołębiom. Pierwotniak jest wrażliwy na środki odkażające. Pomieszczenie hodowlana po odkażeniu należy wysuszyć i wybiałkować mleczkiem wapiennym. Leczenie i dawkowanie uzgodnić z prowadzącym lekarzem weterynarii, najczęściej stosuje się środki przeciw pierwotniakom:  nitroimidazole( np. metronidazol, ronidazol itp.) witaminy

Poniżej umieszczono materiał poruszający bardzo ciekawe zagadnienia.

Choroby Gołębi

Poniżej umieszczono materiał poruszający bardzo ciekawe zagadnienia.

SPIS INFORMACJI ZAWARTYCH W MATERIALE VIDEO:

  1. Metody podawania antybiotyku gołębiom pocztowym ( porównanie metody podawania do wody oraz na karmę)
  2. Błędy w kuracjach gołębi „podawanie tego samego leku pod różnymi nazwami handlowymi”
  3. Okręślenie czynników występowania:
  • grzybicy wśród gołębi
  • wyjałowienia organizmu gołębi
  • wymiotów
  1. Uzasadnienie stwierdzenia że wirusa nie leczy się antybiotykami, lecz zapobiega się jemu profilaktycznym szczepieniem
  2. Wykazanie różnic miedzy szczepionką a antybiotykiem
  3. E.coli patogenne / E.coli nie patogenne
  4. Adeno u młodych gołębi
  5. Prace nad system hodowli umożliwiającym eliminacje adeno
  6. Mylenie Adeno z różnymi jednostkami chorobowymi
  7. Nieprawidłowe działanie systemu autoimmunologiczny spowodowane nieprzemyślanym podawaniem leków
  8. Adeno – stres przyzwyczajanie młodych do koszowania.
  9. Metody zmniejszania stresu u gołębi
  10. Technika nie karmienia młodych pszenicą
  11. Profilaktyka „BADANIE”
  12. Harmonogram badań dla hodowców
 

0 Comments on “Choroby gołębi